Geert is blind maar …

… dat houdt hem niet tegen om samen met lotgenoten muziek te maken.

Hij wil vooral dat ze zich die lessen herinneren. En niet dat die leraar zo buitengewoon was. Maar wat Geert Maeckelbergh (44) presteert, is best uniek. Als blinde geeft hij muziekles op een school waar blinde, maar vooral ook autistische jongeren komen. “Wat ik doe, is voor velen buitengewoon, maar dat ligt louter aan het feit dat men zoiets niet verwacht van iemand met een beperking.”

Uit Nieuwsblad 14/01/2018 – Tekst: Hans-Maarten Post / Foto: Ivan Put

Geert aan zijn keyboard buiten in de tuin

Foto van facebook

Die altijd lachende mond en zijn vrolijke ogen. Dat blijft je bij van Geert Maeckelbergh. Niet het feit dat hij blind is. Geen wonder dat zijn leerlingen hem op handen dragen en dat sommigen hem zelfs een tovenaar noemen. In elk geval: je moet het maar doen, als blinde meer dan tachtig middelbare scholieren muziekles geven. Maeckelbergh, blind vanaf zijn geboorte, doet het inmiddels al zo’n zeventien jaar. Voltijds. Goed voor veertien klassen, in het Koninklijk Instituut Woluwe, een school voor jongeren met een visuele of auditieve handicap, of met autismespectrum-stoornissen. Die laatste groep vormt inmiddels het grootste deel van zijn leerlingen.

Toch wilde Maeckelbergh, nadat hij was afgestudeerd aan het conservatorium, absoluut niet lesgeven. “Omdat ik niet aan anderen wilde gaan vertellen wat ze moesten doen. Ik heb namelijk zelf niet graag dat mensen mij ongevraagd voorhouden hoe ik de dingen moet doen. Iets wat ze tot op de dag van vandaag doen in mijn leven. Toen ze mij belden voor de job – het was de school waar ik zelf nog op de banken had gezeten – heb ik er wel een maand over nagedacht.”

Muziekleraar Geert Maeckelbergh met enkele cursisten.

Muziekleraar Geert Maeckelbergh is blind. “Sommige leerlingen denken dat ik kan toveren. Omdat ze niet kunnen begrijpen dat ik dingen weet, ook al zie ik ze niet.” – Foto: Ivan Put

En kijk nu. “Ik heb er zo veel voor teruggekregen. Zoals een sociaal netwerk met collega’s, van wie sommigen boezemvrienden zijn geworden. Ik haal zo veel voldoening uit mijn werk. Wat heb je meer nodig dan mensen die enthousiast zijn over wat jij vertelt? Vanzelfsprekend heeft het lesgeven me ook geholpen bij mijn gevoel van eigenwaarde, om toch iets te kunnen betekenen in de maatschappij.”

Want, zo vertelt hij, natuurlijk zijn er mensen geweest die hem voorhielden dat hij nooit een job zou hebben. “Anderen hadden mijn leven voor mij al uitgestippeld: ik zou moeten gaan leven van een uitkering. Logisch, want in het algemeen worden personen met een beperking niet meteen aanzien als mensen die voltijds kunnen gaan werken.” Hij snapt het dus wel, dat mensen opkijken van wat hij presteert, maar zelf is hij de eerste om het te relativeren. “Wat ik doe, is voor velen buitengewoon, maar dat ligt louter aan het feit dat men zoiets niet verwacht van iemand met een beperking. Dat is jammer. Diversiteit is een mooi woord, maar er is nog veel werk aan de winkel.”

Leren door te luisteren

Aan de ene kant is er die beperking, maar is er aan de andere kant misschien ook iets wat Geert Maeckelbergh beter kan dan andere leerkrachten? “Hij kan beter naar ons luisteren”, klinkt het bij zijn leerlingen. “Als er een probleem is, dan kunnen we naar hem gaan. Hij begrijpt ons.”

De leraar neemt het compliment glimlachend in ontvangst. “Luisteren vind ik inderdaad heel belangrijk. Maar dat komt omdat ik van hen ook al veel geleerd heb, door te luisteren. Een voorbeeld? Toen ik begon, vroegen leerlingen op het einde van de les wat we de volgende keer zouden gaan doen. Ik zei dan vlug iets, om ervan af te zijn. En een week later kwam ik met iets totaal anders af. Die autistische jongeren waren dan enorm ontgoocheld, omdat ik hen, in hun ogen, niet de waarheid verteld had. Een akkefietje misschien, maar toen ik erover nadacht, realiseerde ik me dat ik het zelf ook zeer storend vind als mensen mij iets beloven en het vervolgens niet doen.

Echt: hun eerlijkheid vind ik fenomenaal. Als het op eerlijkheid aankomt, mag de wereld  een stuk autistischer zijn. Die jongeren zullen de waarheid niet gauw geweld aandoen. En zo wil ik ook zijn, in een wereld waarin de waarheid misschien iets te weinig kansen krijgt.”

Er is altijd nog de blokfluit

Blijft de vraag hoe hij het doet. In veel scholen is het uurtje muziek in de ogen van leerlingen vooral een speeluurtje. En Geert Maeckelbergh is dan ook nog eens blind. Hoe houdt hij de teugels strak? “Natuurlijk halen ze weleens een grap uit. Maar dat mag. Het zijn tenslotte nog kinderen. Wat vooral helpt, is dat de klassen klein zijn.”

En dat hij kan toveren? “Dat denken sommige autistische leerlingen. Omdat ze niet kunnen begrijpen dat ik dingen weet, ook al zie ik ze niet. Ik hoor het als ze op hun gsm tokkelen. Ik hoor aan iemands stem als hij met zijn hoofd op de bank ligt. Of aan het geluid van mouwen dat ze hun jas nog aan hebben. Dan schrikken ze, als ik zeg dat die jas nu wel uit mag. En als niks meer helpt, dan is er nog altijd de blokfluit.” Dat vermaledijde muziekinstrument, waaraan zoveel tieners een hekel hebben. “Als ze het te bont maken, dan dreig ik ermee om de volgende week de blokfluiten uit de kast te halen.”